We zijn ruim een half jaar onderweg!

Wat een rollercoaster!

Deze week is er een einde gekomen aan een heftige rollercoaster. Een tijd van onzekerheid, frustratie, teleurstelling en ontmoediging ligt achter ons. We zijn dankbaar dat we vanaf nu weer vooruit kunnen kijken en eindelijk duidelijkheid hebben over onze nabije toekomst. Wat was er aan de hand?

Om als Mercy Ship in een land medische zorg te mogen verlenen is het van belang dat er een ondertekend protocol is. In dit protocol zijn allerlei juridische en financiële zaken vastgelegd. In dit document, ondertekend door de overheid, zijn afspraken vastgelegd over aansprakelijkheid, bescherming van artsen, schadeloosstelling, kosten voor het verblijven in de haven, belastingen, etc. Zonder een getekend protocol kunnen we niet legaal in een land verblijven. Ook de termijn van de visa van alle crew is gebaseerd op de doorlooptijd van dit protocol.

Bij aankomst in Madagaskar wisten we dat het protocol op 5 September zou verlopen. Naar verwachting zou het geen enkel probleem zijn om het protocol voor die tijd te vernieuwen of te verlengen. Door allerlei politieke ontwikkelingen in het land bleek dit echter heel wat lastiger dan verwacht. Begin dit jaar waren er verkiezingen in dit land, de aanstelling van nieuwe ministers bleek niet eenvoudig en de politiek was vooral bezig met politieke positionering en machtsspelletjes. Ondertussen kwam de einddatum van het protocol steeds dichterbij en was er nog geen nieuwe overeenkomst.

Het complexe aan deze hele situatie is dat wij als Mercy Ships niet kunnen opereren tot aan de laatste dag van het protocol. We willen garanderen dat mensen die door ons worden geopereerd ook de nodige nazorg en opvolging kunnen krijgen. Doordat onze aanwezigheid in Madagaskar onzeker was, hebben we de afgelopen weken helaas honderden operaties moeten annuleren. Mensen met een specifieke operatiedatum hebben we moeten bellen en moeten vertellen dat we ze nu niet kunnen helpen. In plaats van hoop en genezing, moesten we teleurstelling en slecht nieuws brengen. Een ontzettend pittige taak voor onze pre-op collega’s. Sinds vorige week is het ziekenhuisdek leeg en verlaten. In het HOPE Centre verblijven momenteel slechts een paar patiënten. Voor de hele maand september hebben we geen operaties kunnen inplannen. Ondertussen hebben we veel aandacht en energie moeten steken in onze contingencyplannen: wat als we op stel en sprong moeten vertrekken? Hoe gaan we inpakken, waar gaan we naartoe, hoe nemen we afscheid van onze daycrew, hoe zit het met alle visa’s? Kortom: een hele trieste en verdrietige situatie.

Gelukkig is deze week dus het protocol getekend en kunnen we weer vooruitkijken. Er stonden voor deze fieldservice zo’n 1200 operaties op de planning. Momenteel hebben we slechts 150 patiënten kunnen behandelen. Hopelijk kunnen we in de komende maanden nog een flink aantal patiënten hoop en genezing brengen. Alle overige geannuleerde operaties zullen waarschijnlijk verplaatst worden naar volgend jaar.

Ons dagelijks leven aan boord

Het eerste half jaar is voorbij gevlogen! Wat hebben we veel beleefd... Het was een hele transitie van het leven in Hardinxveld naar het leven hier aan boord. Het jonge gezin maakt dat ook het drukke gezinsleven gewoon doorgaat: wasjes, boodschapjes doen, spelen, eten, en niet te vergeten een koffie drinken in het cafe. Alles in een net iets andere context/omgeving. Je boekt een wasmachine voor een bepaald tijdslot, Siebe loopt vrolijk rond en danst op de arm van een de housekeepers, terwijl ik de was doe. Mees komt af en toe even om het hoekje kijken, maar is al gauw weer in zijn favoriete speelplek in midships te vinden.

We eten op stipte tijden, rond 12:00 en 17:00 uur, want dan is de rij in de diningroom nog niet zo lang. En eerlijk de kids hebben dan ook gewoon weer trek. In de middag zijn we vaak op deck 8, het buitendeck, te vinden. Mees fietst rondjes en Siebe loopt vrolijk rond en wil het liefst al net zo groot zijn als zijn broer. Hij klimt overal op en kruipt overal onderdoor. Er is altijd wel wat te zien buiten: een kraan die dozen naar boven hijst, een heftruck die bezig is op de kade. Mees kan er uren naar kijken.

Verder worden de middagen afgewisseld met een bezoekje aan de markt. Met de tuktuk rijden we over de hobbelige weg en sinds kort kunnen we ook op stap met onze fiets. Wat is dat heerlijk! Je fiets pakken en even op pad, we hadden niet gedacht dat zo te missen.

Dichtbij is een speeltuin en het strand, onze favoriete plekjes buiten het schip. Heerlijk om even zand en gras onder voeten te hebben. We ontmoeten daar ook vaak onze daycrew. Het is mooi zo het leven samen te delen.

Vroeg in de avond gaan de kids moe en voldaan naar bed. Het leven aan boord met bijna 400 man is intensief, maar oh wat genieten ze er met volle teugen van! Onze avonden zijn gevuld met Bijbelstudie, brood bakken, spelletjes spellen, soms een paar baantjes zwemmen of gewoon even bankhangen in onze cabin. De tijd vliegt aan boord, mede omdat het rond zes uur altijd al donker is.



Het ziekenhuis draaide op volle toeren

Gelukkig hebben we al een paar weken kunnen ervaren hoe het is om te leven op een ziekenhuisschip dat op volle toeren draait. Op de kade is er dan veel beweging van patiënten die komen en gaan voor hun pre-operatie afspraken of worden geholpen in een van de rehabilitatie tenten, waar ze therapie krijgen na hun operatie.

Het schip is dan gevuld met heel veel blauwe Scrubs, uniformen voor de verpleegester en chirurgen. Sommigen zijn hier voor 4 weken en anderen blijven hier een paar maanden. Wat wordt er hard gewerkt, dag en nacht in het ziekenhuis. Sinds de opening van het ziekenhuis zijn er al meer dan 150 operaties uitgevoerd. Van kleine operaties tot ingewikkelde operaties van wel 14 uur. We staan versteld van de kennis en kunde aan boord.

Ontmoeten van patiënten

Voordat het ziekenhuis gesloten werd, konden we wat tijd doorbrengen met de patiënten. Spelletjes spelen, kleuren, nagels lakken. Mees fietst samen met de andere kinderen rondjes op deck 7. Het is bijzonder om hun verhaal te horen.

Zo ontmoette ik (Eline) op een van de eerste dagen dat het ziekenhuis open was een moeder met een klein baby'tje op haar arm. We raakten aan de praat in de zin van 'Hoi, Salama, hoe heet je? Hoe oud is je baby?' Ik had Siebe op mijn arm en direct heb je als moeders onderling een band. Siebe en de baby zaten naar elkaar te lachen en we keken vol genoegen naar dit gezellige tafereel. Een enorme facial tumor was de reden dat ze hier nu bij me op de kade stond.

De afgelopen maanden heb ik me best wel eens afgevraagd: Is dit het allemaal wel waard? Deze hele organisatie, met name doordat in de eerste paar maanden het ziekenhuis niet open was? Maar als je dan zo naast haar staat kan je alleen maar zeggen: Ja, dit is het waard! Door die ene operatie is haar leven veranderd, kan ze haar zoontje zien opgroeien en kan ze een normaal leven leiden.

Het duurde nog wel een paar weken voordat ze ook echt opereert kon worden. Een lange en spannende operatie en een intensief herstelproces. Een paar weken geleden zag ik haar weer zitten op de kade met haar kindje. Stralend zat ze daar haar kindje te voeden en zwaaiden we naar elkaar. Wat een wonder dat alles goed is verlopen en dat ze nu naar huis kan.

Medical in service & ETA

Elke week deelt een arts of verpleegster iets van de zijn of haar kennis, zo krijgen ook wij een kijkje in een werkdag van een chirurg. Hoe gaat dat precies in zijn werk een gezichtstumor verwijderen? Wat gebeurt er in de Pre-op tent? Welke reis legt een patient af voordat ze een operatie ondergaan? Uiterst interessant! 

Bezoek!

In juli hebben we bezoek gehad uit Nederland. Het was heerlijk om Marten, Erna en Ruben een tijdje dichtbij te hebben. Het was waardevol om ons leven te kunnen delen, dat ze weten hoe het land ruikt, waar we onze boodschappen doen, hoe ons ritme aan boord is. Deze dingen zijn moeilijk om uit te leggen, deze moet je ervaren. We hebben heel wat tijd doorgebracht op het schip, maar hebben ook twee kleine uitstapjes gemaakt in dit prachtige land.

Hoe gaat het met ons?

De afgelopen periode van onzekerheid en instabiliteit was niet fijn. Ondanks dat, maken we het goed! Het schip is echt ons thuis, de stad waarin we wonen begint steeds meer eigen te worden en de mensen waarmee we samenleven sluiten we meer en meer in ons hart. We genieten van het leven hier aan boord, de community, het land en het contact met de lokale bevolking. We proberen er veel op uit te gaan, zodat we echt kunnen connecten met onze Malagassi collega’s.

Mees is gestart in het tweede jaar van de pre-school. Sowieso tot aan de kerst is hij nog de enige leerling van Mss. Lynn. Samen hebben ze de grootste lol en leren ze heel veel nieuwe dingen. Mees geniet met volle teugen en groeit op heel veel verschillende vlakken. Het is bijzonder hoe kinderen zich aanpassen en hoe gemakkelijke ze soms nieuwe dingen eigen maken. Mees spreekt inmiddels 80 procent Engels. Zelfs als we in het Nederlands tegen hebben beginnen, antwoord hij vaak in het Engels.

Ook Siebe groeit als kool! Inmiddels rent ie het hele schip door en geeft hij iedereen die hij tegenkomt een ‘high-5’. Z’n eerste vier tandjes zijn zichtbaar en de volgende hebben zich al aangediend (inclusief de nodige ongemakken). In alles probeert hij om z’n grote broer te lijken. Hij wil zich zo groot uitdrukken, maar heeft helaas nog niet zoveel vocabulaire. Schreeuwen en gillen is dan de enige oplossing…

Meer weten over wat ik als Hotel Services Manager allemaal doe? Volgende nieuwsbrief hoop ik een kijkje te geven in mijn werkdag.

Dank- en gebedspunten

We danken:

- dat Mees zijn eerste schooljaar zo goed heeft afgerond en nu alweer in Pre-school 2 zit.

- dat we na een lange onzekere periode nu eindelijk duidelijkheid hebben en vooruit kunnen kijken.

- voor onze gezondheid.

- voor de wonderlijke groei en ontwikkeling van onze kids.

- voor het samenleven met zoveel mooie mensen, hier aan boord, maar ook in het land.

- voor de mogelijkheid om hier te zijn, onze tijd en talenten hier te mogen inzetten.

- voor het feit dat we de daycrew bij ons kan blijven en dat we met hen mogen blijven samenwerken.

- voor jullie meeleven in Nederland, we voelen ons echt gedragen

We bidden:

- voor de vele patiënten waarvan de operatie is geannuleerd.

- voor wijsheid voor het leiderschap hoe nu weer alles op te starten.

- voor blijvende bescherming en gezondheid.

- voor alle patiënten die de komende weken naar het schip reizen voor een operatie.

- voor de patiënten die de afgelopen weken het extra zwaar hebben gehad, bijvoorbeeld doordat herstel langer duurt dan verwacht/gepland.

- voor verbetering van onze supply chain, er zijn veel problemen met vertraagde containers en het inklaren van (soms essentiële) goederen.